Parallellomanie en parallelofobie
In historische analyses , Bijbelkritiek en vergelijkende mythologie / religie wordt parallellomanie gebruikt om te verwijzen naar een fenomeen ( manie ) waarbij auteurs schijnbare overeenkomsten waarnemen en parallellen en analogieën construeren zonder historische basis. Het omgekeerde fenomeen, dat optreedt wanneer gesuggereerde overeenkomsten, bijvoorbeeld tussen de Bijbel en culturen uit het Oude Nabije Oosten , zonder meer terzijde worden geschoven, wordt parallelofobie genoemd
Het concept werd in 1961 in wetenschappelijke kringen geïntroduceerd door rabbijn Samuel Sandmel (1911–1979) van het Hebrew Union College in een artikel met dezelfde titel, waarin hij verklaarde dat hij de term voor het eerst was tegengekomen in een Frans boek uit 1830. , maar herinnerde zich de auteur of de titel niet. Sandmel stelde dat de simpele observaties van gelijkenis tussen historische gebeurtenissen vaak minder dan geldig zijn, maar soms leiden tot een fenomeen waarbij een auteur eerst een veronderstelde gelijkenis opmerkt, een overdosis aan analogie neemt, en dan ‘vervolgt met het beschrijven van bron en afleiding als als dit een literaire connectie impliceert die in een onvermijdelijke of vooraf bepaalde richting stroomt".
In historische analyses , Bijbelkritiek en vergelijkende mythologie / religie wordt parallellomanie gebruikt om te verwijzen naar een fenomeen ( manie ) waarbij auteurs schijnbare overeenkomsten waarnemen en parallellen en analogieën construeren zonder historische basis. Het omgekeerde fenomeen, dat optreedt wanneer gesuggereerde overeenkomsten, bijvoorbeeld tussen de Bijbel en culturen uit het Oude Nabije Oosten , zonder meer terzijde worden geschoven, wordt parallelofobie genoemd
Het concept werd in 1961 in wetenschappelijke kringen geïntroduceerd door rabbijn Samuel Sandmel (1911–1979) van het Hebrew Union College in een artikel met dezelfde titel, waarin hij verklaarde dat hij de term voor het eerst was tegengekomen in een Frans boek uit 1830. , maar herinnerde zich de auteur of de titel niet. Sandmel stelde dat de simpele observaties van gelijkenis tussen historische gebeurtenissen vaak minder dan geldig zijn, maar soms leiden tot een fenomeen waarbij een auteur eerst een veronderstelde gelijkenis opmerkt, een overdosis aan analogie neemt, en dan ‘vervolgt met het beschrijven van bron en afleiding als als dit een literaire connectie impliceert die in een onvermijdelijke of vooraf bepaalde richting stroomt".