De draagbare Ter Braak
Prometheus
De denker zonder hard dogma
In dit boek zijn diverse essays opgenomen van Menno ter Braak (1902-1940). Ter Braak kwam uit een geslacht van (Doopsgezinde) predikanten en schreef er een essay over Afscheid van domineesland. Hij vond de predikanten ethisch gezien te leerstellig en zag hen als verderfelijke monopolisten van de waarheid. Beter voelde hij zich thuis bij Nietzsche een man die de chaos omarmde en het bruisende leven verkoos boven een bovennatuurlijk zingeving. Ook van de wetenschap moest Ter Braak niets hebben hoewel hij gepromoveerd was in de geschiedenis. Hij vond die te onpersoonlijk. De waarheid stond te veel los van de werkelijkheid van het leven.
Rancuneleer
Vooral bekend is ter Braak geworden door zijn weerstand tegen het Nationaalsocialisme dat in 1933 opkwam in Duitsland en zich ook in Nederland vestigde. Hij zag het Nationaalsocialisme als rancuneleer en schreef hier een essay over (1937). Dat er rancune leefde in de maatschappij kwam volgens Ter Braak omdat democratie verward werd met gelijkheid en mijn stem telt. Wie zo denkt, vindt geen gehoor en raak gefrustreerd. Maar het Nationaalsocialisme ging verder... Het tastte de democratie zelf aan. Binnen de bandbreedte van de democratie mag men altijd eigen frustraties uiten volgens Ter Braak maar wie de democratie zelf onder vuur neemt die is gevaarlijk bezig. Dat deden de Nationaalsocialisten.
Hoogst actueel
Nu gebeurt dat aantasten van de democratie nog doordat men spreekt van zeer partijdige rechters, van complotten etc. Wie zo omgaat met de democratie tast de fundamenten van een samenleving aan. Ter Braak was daar zeer bang voor hoewel hij zelf ook kritisch was richting de samenleving. Men noemde hem niet voor niets een cultuurfilosoof. Hij doorzag het spel van het Nationaalsocialisme. Het was volgens hem een gevaarlijke rancuneleer en om die reden pleegde hij toen Hitler Nederland in nam zelfmoord.
Prometheus
De denker zonder hard dogma
In dit boek zijn diverse essays opgenomen van Menno ter Braak (1902-1940). Ter Braak kwam uit een geslacht van (Doopsgezinde) predikanten en schreef er een essay over Afscheid van domineesland. Hij vond de predikanten ethisch gezien te leerstellig en zag hen als verderfelijke monopolisten van de waarheid. Beter voelde hij zich thuis bij Nietzsche een man die de chaos omarmde en het bruisende leven verkoos boven een bovennatuurlijk zingeving. Ook van de wetenschap moest Ter Braak niets hebben hoewel hij gepromoveerd was in de geschiedenis. Hij vond die te onpersoonlijk. De waarheid stond te veel los van de werkelijkheid van het leven.
Rancuneleer
Vooral bekend is ter Braak geworden door zijn weerstand tegen het Nationaalsocialisme dat in 1933 opkwam in Duitsland en zich ook in Nederland vestigde. Hij zag het Nationaalsocialisme als rancuneleer en schreef hier een essay over (1937). Dat er rancune leefde in de maatschappij kwam volgens Ter Braak omdat democratie verward werd met gelijkheid en mijn stem telt. Wie zo denkt, vindt geen gehoor en raak gefrustreerd. Maar het Nationaalsocialisme ging verder... Het tastte de democratie zelf aan. Binnen de bandbreedte van de democratie mag men altijd eigen frustraties uiten volgens Ter Braak maar wie de democratie zelf onder vuur neemt die is gevaarlijk bezig. Dat deden de Nationaalsocialisten.
Hoogst actueel
Nu gebeurt dat aantasten van de democratie nog doordat men spreekt van zeer partijdige rechters, van complotten etc. Wie zo omgaat met de democratie tast de fundamenten van een samenleving aan. Ter Braak was daar zeer bang voor hoewel hij zelf ook kritisch was richting de samenleving. Men noemde hem niet voor niets een cultuurfilosoof. Hij doorzag het spel van het Nationaalsocialisme. Het was volgens hem een gevaarlijke rancuneleer en om die reden pleegde hij toen Hitler Nederland in nam zelfmoord.
