De onmisbaren
Een ode aan mijn sociale klasse
De schrijver van dit boek
Ron Meyer is geboren in Heerlen op 21 oktober 1981 (zie foto hieronder). Hij is politicus en vakbondsbestuurder. Hij werd landelijk bekend als organisator en actieleider van lange stakingen van schoonmakers. Meyer is lid van de SP. Hij is sinds 2006 gemeenteraadslid en fractievoorzitter namens zijn partij in Heerlen. Van november 2015 tot eind 2019 was hij partijvoorzitter van de SP.
Het boek is uitgegeven door uitgeverij Prometheus en je kunt het bestellen bij https://uitgeverijprometheus.nl/catalogus/de-onmisbaren.html
Een ode aan mijn sociale klasse
De schrijver van dit boek
Ron Meyer is geboren in Heerlen op 21 oktober 1981 (zie foto hieronder). Hij is politicus en vakbondsbestuurder. Hij werd landelijk bekend als organisator en actieleider van lange stakingen van schoonmakers. Meyer is lid van de SP. Hij is sinds 2006 gemeenteraadslid en fractievoorzitter namens zijn partij in Heerlen. Van november 2015 tot eind 2019 was hij partijvoorzitter van de SP.
Het boek is uitgegeven door uitgeverij Prometheus en je kunt het bestellen bij https://uitgeverijprometheus.nl/catalogus/de-onmisbaren.html
De kern van zijn boek
Ron Meyer groeide op in een wijk in Heerlen met een goede sociale binding maar waar armoede heerste. Zijn vader was onderhoudsmonteur en werd afgekeurd. Ron nam het al vroeg op voor zijn vader. Toen hij 12 jaar oud was belde hij zijn oma op om te melden dat zijn ouders de energierekening niet meer kon betalen. Zijn opa sprong financieel bij. Ron die SP politicus is, is door deze thuissituatie sterk gevormd. In dit boek komt hij op voor mensen die een belangrijk beroep hebben (onmisbaar zijn), bijvoorbeeld schoonmaakster zijn en toch financieel de eindjes aan elkaar moeten knopen. Dat geeft zorgen en verkort niet alleen de levenskwaliteit maar ook de levensduur met gemiddeld 6 jaren.
Zijn betrokkenheid
De betrokkenheid van Ron richting de onmisbaren is groot. De subtitel van het boek luidt niet voor niets: 'Een ode aan mijn sociale klasse'. Voortdurend spreekt Ron zijn ouders aan. Ron wordt bijvoorbeeld getriggerd door de film Daniel Blake. Daniel Blake, de hoofdpersoon wil wat van zijn leven maken maar ontdekt dat de overheid niet naast hem staat. Ron ziet meteen parallellen en maakt de toepassing richting zijn vader: 'Jij bent een David Blake. Toen jij een beroep deed op de overheid (...) zag de overheid je als een potentiele fraudeur, als een luie donder. Volgens de overheid was jij niet ziek'.
De cirkel en de ambassadeur
Veel onmisbaren zitten vast in een cirkel. Ze worden niet erkend en niet beloond. Dat maakt hen lijdelijk ook in politieke zin. Ron wist toch uit deze cirkel te komen ook mede dankzij zijn ouders die hem naar het Atheneum lieten gaan. Hij spreekt hun taal maar is ook hun ambassadeur. Politiek weet Ron de weg te vinden! Toch valt het niet mee om de onmisbaren onder het voetlicht te brengen...
Eigen schuld
De gedachte leeft namelijk in ons land dat wie goed zijn of haar best doet het ver zal schoppen (meritocratie). Deze op het oog eerlijk lijkende leuze heeft ook een bizarre keerzijde: wie het niet ver geschopt heeft, heeft nooit zijn of haar best gedaan en is dus een loser. Behalve de armoede die de onmisbaren moeten ondergaan komt er ook dit sociale onrecht bij. Vanwege het onbegrip is de kans ook groot dat men bijvoorbeeld verslaafd raakt aan drank en/of roken. Dat soort zaken kosten weer geld en verkleinen de toch al krappe beurs.
De macht van Jupiter
Op het huidige leiderschap heeft Ron scherpe kritiek. Met de pakker 'wat Jupiter mag, dat mag een rund niet' (de Latijnse spreuk luidt: quod licet Iovi, non licet bovi') stelt hij het huidige leiderschap aan de kaak. Het leiderschap in Nederland lijkt namelijk een beetje op de wereld van de goden in de Grieks-Romeinse samenleving volgens Ron. De goden deden wat zij wilden maar het volk werd door de goden gestraft als zij ondeugend waren. De goden gaven dus een slecht voorbeeld. Zo ook onze leiders.
Contrasten
De scherpe kritiek van Ron uit zich bijvoorbeeld op het gedrag van de leiders tijdens de coronacrisis. Rutte hanteert volgens Ron een slap zwabberend beleid wat volgens Rutte zou passen bij de landsaard. Grapperhaus de minister van 'handhaving' houdt zich niet aan de coronaregels tijdens zijn bruiloft en de koning gaat gewoon op vakantie naar het buitenland terwijl het advies luidt: thuisblijven. Deze scherpe kritiek is zeker terecht. Leiders kunnen echter ook denken: het is allemaal jalousie van de lagere volksklasse. Wij hebben er hard voor gewerkt om op deze positie te komen. Cicero stelt dat je de zaak waar het omgaat niet uit het oog moet verliezen als je onverhoopt voor de aanval kiest. Dit had Ron kunnen doen door scherpe contrasten te tekenen! tussen de elite en de onmisbaren in de trant van: jullie gaan op vakantie naar het buitenland maar de onmisbaren kunnen het niet vanwege de financiën en mogen het niet vanwege de regels!! Zo wordt de elite wakker geschud door hun gedrag te laten contrasteren met de onmisbaren.
Macht heeft tegenmacht nodig
Tegelijkertijd is het ook waar dat de machthebbers niet alleen het lot van de onmisbaren onder ogen moet komen maar er ook een scherpe tegenmacht dient te komen. Omtzigt, die opkwam voor de zwakkeren, kreeg een 'functie elders' als repliek. Door de versplintering van de partijen, lijkt het erop dat er alleen geregeerd kan worden met een dicht getimmerd regeerakkoord. Zo vormen de splinters toch een stevige stut die de regering draagt door dik en dun. Maar er is wel tegenmacht nodig! De onmisbaren moeten weer vertrouwen krijgen in de politiek en hun stem kunnen geven aan partijen die echt hun belangen op het oog hebben en er voor gaan in de politieke arena.
Het huis van Thorbecke
Wat ook meespeelt is dat alles steeds meer centraal geregeld wordt. Gemeenten worden samengevoegd en bedrijven fuseren. Pepijn van Houwelingen legt in zijn boek 'Microfobie. De cult van het kolossale' hier de vinger bij. De (dr)enkelingen dreigen door de schaalvergroting buiten de boot te vallen. Ze verdwijnen tussen de grote beleidsstukken. De herders kennen hun schapen niet langer. Het zijn slechts cijfers geworden. Het huis van Thorbecke de zogenaamde driedeling waarbij er sprake is een centrale regering, een provinciale regering en een gemeentebestuur dreigt te worden overruled door Den Haag. Centralisatie echter leidt niet tot diversiteit en tot een couleur lokale politiek maar eerder tot eenduidige aanpak waarbij men de verschillen uit het oog verliest. Staatslieden zijn herders geworden die vanuit het knusse Den Haag hun kudde via een app op hun smartphone te eten geven maar niet op hoogte zijn of willen geraken van wat er echt speelt. Toch is er hoop...
Sympathie winnen
Ron Meyer brengt in dit vlot geschreven en bevlogen boek de onmisbaren onder de aandacht. De gesprekken met Martijn, zijn studievriend van destijds met wie hij nog altijd wekelijks hardloopt geven de intentie van zijn boek aan: sympathie winnen voor de onmisbaren.
Martijn die uit een goede sociale klasse komt, snapt er aanvankelijk ook niets van dat mensen leven onder de armoedegrens zonder dat zij daar zelf de schuld van zijn. Het is de verdienste van Ron dat hij als ambassadeur van de onmisbaren hun lot bij Martijn weet te laten landen. Ron merkt op richting Martijn: 'Tot mijn grote verbazing zei je dat je linkser wordt'. Zo lopen beide vrienden steeds weer en steeds meer met elkaar op. Het zou mooi zijn als vele Martijns dit boek lezen. Ook de Martijns in Den Haag. Dan is de inzet van Ron niet tevergeefs geweest. Sympathie winnen voor de onmisbaren staat aan de basis van de wending van hun lot.
Tolle lege
Ik eindig met het prachtige citaat van Augustinus dat uit dit boek komt: 'Hoop heeft twee dochters: woede over hoe het nu gaat en de moed om er iets aan te doen'. Ron heeft beide dochters in zich. Dat laat dit boek zien. Maar ik wil nog wat toevoegen over Augustinus. Augustinus hoorde kinderstemmen zeggen: Tolle lege (neem, lees). Hij nam de Bijbel en las. Het werd het begin van zijn ommekeer. Ik zou zeggen: neem en lees
Ron Meyer groeide op in een wijk in Heerlen met een goede sociale binding maar waar armoede heerste. Zijn vader was onderhoudsmonteur en werd afgekeurd. Ron nam het al vroeg op voor zijn vader. Toen hij 12 jaar oud was belde hij zijn oma op om te melden dat zijn ouders de energierekening niet meer kon betalen. Zijn opa sprong financieel bij. Ron die SP politicus is, is door deze thuissituatie sterk gevormd. In dit boek komt hij op voor mensen die een belangrijk beroep hebben (onmisbaar zijn), bijvoorbeeld schoonmaakster zijn en toch financieel de eindjes aan elkaar moeten knopen. Dat geeft zorgen en verkort niet alleen de levenskwaliteit maar ook de levensduur met gemiddeld 6 jaren.
Zijn betrokkenheid
De betrokkenheid van Ron richting de onmisbaren is groot. De subtitel van het boek luidt niet voor niets: 'Een ode aan mijn sociale klasse'. Voortdurend spreekt Ron zijn ouders aan. Ron wordt bijvoorbeeld getriggerd door de film Daniel Blake. Daniel Blake, de hoofdpersoon wil wat van zijn leven maken maar ontdekt dat de overheid niet naast hem staat. Ron ziet meteen parallellen en maakt de toepassing richting zijn vader: 'Jij bent een David Blake. Toen jij een beroep deed op de overheid (...) zag de overheid je als een potentiele fraudeur, als een luie donder. Volgens de overheid was jij niet ziek'.
De cirkel en de ambassadeur
Veel onmisbaren zitten vast in een cirkel. Ze worden niet erkend en niet beloond. Dat maakt hen lijdelijk ook in politieke zin. Ron wist toch uit deze cirkel te komen ook mede dankzij zijn ouders die hem naar het Atheneum lieten gaan. Hij spreekt hun taal maar is ook hun ambassadeur. Politiek weet Ron de weg te vinden! Toch valt het niet mee om de onmisbaren onder het voetlicht te brengen...
Eigen schuld
De gedachte leeft namelijk in ons land dat wie goed zijn of haar best doet het ver zal schoppen (meritocratie). Deze op het oog eerlijk lijkende leuze heeft ook een bizarre keerzijde: wie het niet ver geschopt heeft, heeft nooit zijn of haar best gedaan en is dus een loser. Behalve de armoede die de onmisbaren moeten ondergaan komt er ook dit sociale onrecht bij. Vanwege het onbegrip is de kans ook groot dat men bijvoorbeeld verslaafd raakt aan drank en/of roken. Dat soort zaken kosten weer geld en verkleinen de toch al krappe beurs.
De macht van Jupiter
Op het huidige leiderschap heeft Ron scherpe kritiek. Met de pakker 'wat Jupiter mag, dat mag een rund niet' (de Latijnse spreuk luidt: quod licet Iovi, non licet bovi') stelt hij het huidige leiderschap aan de kaak. Het leiderschap in Nederland lijkt namelijk een beetje op de wereld van de goden in de Grieks-Romeinse samenleving volgens Ron. De goden deden wat zij wilden maar het volk werd door de goden gestraft als zij ondeugend waren. De goden gaven dus een slecht voorbeeld. Zo ook onze leiders.
Contrasten
De scherpe kritiek van Ron uit zich bijvoorbeeld op het gedrag van de leiders tijdens de coronacrisis. Rutte hanteert volgens Ron een slap zwabberend beleid wat volgens Rutte zou passen bij de landsaard. Grapperhaus de minister van 'handhaving' houdt zich niet aan de coronaregels tijdens zijn bruiloft en de koning gaat gewoon op vakantie naar het buitenland terwijl het advies luidt: thuisblijven. Deze scherpe kritiek is zeker terecht. Leiders kunnen echter ook denken: het is allemaal jalousie van de lagere volksklasse. Wij hebben er hard voor gewerkt om op deze positie te komen. Cicero stelt dat je de zaak waar het omgaat niet uit het oog moet verliezen als je onverhoopt voor de aanval kiest. Dit had Ron kunnen doen door scherpe contrasten te tekenen! tussen de elite en de onmisbaren in de trant van: jullie gaan op vakantie naar het buitenland maar de onmisbaren kunnen het niet vanwege de financiën en mogen het niet vanwege de regels!! Zo wordt de elite wakker geschud door hun gedrag te laten contrasteren met de onmisbaren.
Macht heeft tegenmacht nodig
Tegelijkertijd is het ook waar dat de machthebbers niet alleen het lot van de onmisbaren onder ogen moet komen maar er ook een scherpe tegenmacht dient te komen. Omtzigt, die opkwam voor de zwakkeren, kreeg een 'functie elders' als repliek. Door de versplintering van de partijen, lijkt het erop dat er alleen geregeerd kan worden met een dicht getimmerd regeerakkoord. Zo vormen de splinters toch een stevige stut die de regering draagt door dik en dun. Maar er is wel tegenmacht nodig! De onmisbaren moeten weer vertrouwen krijgen in de politiek en hun stem kunnen geven aan partijen die echt hun belangen op het oog hebben en er voor gaan in de politieke arena.
Het huis van Thorbecke
Wat ook meespeelt is dat alles steeds meer centraal geregeld wordt. Gemeenten worden samengevoegd en bedrijven fuseren. Pepijn van Houwelingen legt in zijn boek 'Microfobie. De cult van het kolossale' hier de vinger bij. De (dr)enkelingen dreigen door de schaalvergroting buiten de boot te vallen. Ze verdwijnen tussen de grote beleidsstukken. De herders kennen hun schapen niet langer. Het zijn slechts cijfers geworden. Het huis van Thorbecke de zogenaamde driedeling waarbij er sprake is een centrale regering, een provinciale regering en een gemeentebestuur dreigt te worden overruled door Den Haag. Centralisatie echter leidt niet tot diversiteit en tot een couleur lokale politiek maar eerder tot eenduidige aanpak waarbij men de verschillen uit het oog verliest. Staatslieden zijn herders geworden die vanuit het knusse Den Haag hun kudde via een app op hun smartphone te eten geven maar niet op hoogte zijn of willen geraken van wat er echt speelt. Toch is er hoop...
Sympathie winnen
Ron Meyer brengt in dit vlot geschreven en bevlogen boek de onmisbaren onder de aandacht. De gesprekken met Martijn, zijn studievriend van destijds met wie hij nog altijd wekelijks hardloopt geven de intentie van zijn boek aan: sympathie winnen voor de onmisbaren.
Martijn die uit een goede sociale klasse komt, snapt er aanvankelijk ook niets van dat mensen leven onder de armoedegrens zonder dat zij daar zelf de schuld van zijn. Het is de verdienste van Ron dat hij als ambassadeur van de onmisbaren hun lot bij Martijn weet te laten landen. Ron merkt op richting Martijn: 'Tot mijn grote verbazing zei je dat je linkser wordt'. Zo lopen beide vrienden steeds weer en steeds meer met elkaar op. Het zou mooi zijn als vele Martijns dit boek lezen. Ook de Martijns in Den Haag. Dan is de inzet van Ron niet tevergeefs geweest. Sympathie winnen voor de onmisbaren staat aan de basis van de wending van hun lot.
Tolle lege
Ik eindig met het prachtige citaat van Augustinus dat uit dit boek komt: 'Hoop heeft twee dochters: woede over hoe het nu gaat en de moed om er iets aan te doen'. Ron heeft beide dochters in zich. Dat laat dit boek zien. Maar ik wil nog wat toevoegen over Augustinus. Augustinus hoorde kinderstemmen zeggen: Tolle lege (neem, lees). Hij nam de Bijbel en las. Het werd het begin van zijn ommekeer. Ik zou zeggen: neem en lees
