“Gaza. Een geschiedenis van kolonisatie”
Ludo De Brabander en Soetkin Van Muylem
Waarom is dit een koloniale en geen religieuze kwestie?
Hoe en wanneer begon ze?
Welke rol speelden de Britten?
Wat is zionisme?
Hoe ontstond het Palestijns verzet?
Wat is de Nakba?
Hoe werd Israël na 1948 opgebouwd?
Wat is Hamas en waarom is het aan de macht in Gaza en niet op de Westelijke Jordaanoever?
Waarom is Israël de staat van alle Joden ter wereld en niet van de Palestijnen?
Welke rol spelen de Verenigde Staten in het Midden-Oosten?
Kortom, het abc van de Palestijnse tragedie.
De schrijvers
Ludo De Brabander (1963) is een Belgische vredesactivist, opiniemaker en woordvoerder van vrede. In 2003 protesteerde hij tegen de oorlog in Irak. Hij was actief in de Palestijnse solidariteitsbeweging.
Soetkin Van Muylem is eveneens vredesactivist en stafmedewerker bij Vrede. Hij schrijft regelmatig voor nieuwesites als De wereldMorgen en Uitpers.
De schrijvers opperden in hun boekpresentatie het volgende: In de Zesdaagse Oorlog van 1967 werd de Gazastrook door Israël op Egypte veroverd en bezet. Het gebied werd niet geannexeerd door Israël, maar Israëlisch-joodse kolonisten stichtten er onder bescherming van het Israëlisch defensieleger in totaal 21 nederzettingen.
Dit boek is een herbewerking van het boek van Lucas Catherine Palestina geschiedenis van een kolonisatie
Hun perspectief
In dit boek wordt Israël omschreven als een apartheidsstaat van kolonisten die de oorspronkelijke bewoners behandelen als burgers van de tweede rang. De Amerikanen gebruiken de zionisten om hun positie in het Midden-Oosten te consolideren volgens de schrijvers. Een gevaar van deze visie is dat Israël wordt gezien als een rest van het Europese kolonialisme en dus geen enkel bestaansrecht heeft. De enige rechtvaardige uitkomst van het decennialange conflict is dan een Palestina van de rivier tot de zee in handen van de Palestijnen. Het optreden van Israël wordt eenzijdig bekeken. Israël verdedigt volgens de schrijvers het geweldige optreden in Gaza vanwege het geweld van Hamas maar Hamas is volgens hen een gevolg van het kolonialisme van Israël zelf. De oorzaak ligt dus bij Israël. Dat zijn stevige beweringen. Ook zou er van geen religieus conflict spraken zijn. Vermoedelijk zijn de schrijvers te seculier om deze diepere laag aan te voelen. Een conflict heeft doorgaans meerdere lagen. De schrijvers hanteren slechts een eenvoudig en een al te eenzijdig perspectief.
Hun punt
Desalniettemin hebben de schrijvers een punt. Op dit moment is er een zeer rechtse regering in Israël aan de macht (2024), die twee staten niet als de oplossing ziet net als Hamas willen zijn slechts een staat. Deze twee uitersten bepalen de gang van zaken. Destijds toen de gematigde president Jitzhak Rabin goede afspraken leek te maken met de Palestijnen, werd hij doodgeschoten (1995) door een jonge radicale orthodoxe Jood De gematigde groeperingen aan beide zijden worden namelijk keer op keer de mond gesnoerd. Dit is nu ook het geval in de heftigheid van het conflict dat begonnen is door Hamas.
Een veel gehoorde opmerking is dat er al mensen in Palestina woonden toen de zionisten arriveerden. Dat is inderdaad het geval. Ze arriveerden niet in een leeg land. In 1922 stelden de Britse overheersers vast dat het nieuwe mandaatgebied van Israël 757.182 inwoners telde. 590.390 van hen noemden zich moslim, 73.024 christen en 83.695 joods. Op 15 mei 1948 liep het Britste mandaat af. Een dag eerder riep Ben Goerion de staat Israël uit. De Amerikaanse president Truman erkende Israël binnen een half uur; de formele erkenning zou tot 1949 op zich laten wachten. Vanuit Palestijns standpunt was dat dé ramp (in het Arabisch Al Nakba). Daar hebben de schrijvers gelijk in. Theodor Herzl de man die Der Judenstaat schreef merkte op (1895): "We zullen de oorspronkelijke bewoners over de grens zetten zonder daar veel ruchtbaarheid aan te geven". In het boek staan diverse verslagen van Palestijnen (Beisan, Bassa, Abdullah Hussain Dukhi en Hussain Assad Khalil) die te maken kregen met het geweld van Israël tijdens de settling in het land. Die kant komt in het boek genoegzaam aan het woord en dat is een goede zaak. Dat is de kracht van dit boek maar ook meteen vanwege het eenzijdige perspectief de zwakte.
Beoordeling
Dit boek is geschreven vanuit een eenzijdig links narratief (met als frame: het kolonialisme). Israël word gezien als de agressor en de Palestijnen als het slachtoffer van het Westerse kolonialisme. Israël heeft zelf Hamas in het leven geroepen. Hamas is niet de oorzaak van het geweld maar het gevolg van het kolonialisme van Israël (blz 63). Ondanks dit smalle perspectief zien de schrijvers zichzelf als vredesactivisten. Echter wie wil werken aan vrede zal toch de zaak van twee kanten moeten bekijken en zal ook op zoek moeten naar diepere lagen bijvoorbeeld de religieuze laag (zowel in de Islam als in het Jodendom is Jeruzalem een heilige stad). Alles bezien vanuit een koloniaal perspectief is al te eenzijdig.
Een Joods perspectief zou het volgende kunnen opleveren: de Joden wilden een eigen staat om daar veilig te kunnen wonen en Hamas torpedeert dat steeds en heeft in het handvest de vernietiging van de staat Israël staan. Dat is geen sinecure. Daarom treedt Israël hard op tegen deze constante bedreiging van Hamas. Deze radicale groepering houdt bovendien de eigen bevolking in de houdgreep.
Els van Diggele heeft in haar boek "De misleidingsindustrie Hoe Nederlandse media ons dagelijks beetnemen', een boekje opengedaan over Hamas en Abbas de leider van Fatah. Hij is al jaren aan de macht en politieke tegenstanders ruimt hij uit de weg. En eerlijk is eerlijk Els van Diggele spaart Netanjahoe niet en geeft de pers gelijk op dat punt dat hij ook corrupt is maar zij tekent de Palestijnen niet als de goodies en zielige mensen die slachtoffer zijn van het hele gebeuren. De zaak ligt veel complexer.
In haar boek 'We haten elkaar meer dan de Joden. Tweedracht in de Palestijnse maatschappij' laat Els van Diggele zien hoe de Palestijnse leiders het volk in de tang houden en hoe enorm corrupt ze zijn. Zij genieten van welvaart en laten het volk bewust in de armoede om zo Israël de schuld te geven van alles. Bovendien wordt Westers geld wat bedoeld is voor de Palestijnse bevolking, gebruikt door Hamas om tunnels te graven onder ziekenhuizen en om hun moordende wapens aan te schaffen. Daar heeft Israël ook mee te maken en daarom grijpt Israël in. Golda Meir zei: "als wij onze wapens neerleggen is het over en uit met ons. Als zij hun wapens neerleggen is het vrede".
Nog wat. Dit merkte een Europarlementariër op in het Europese parlement: "Zolang Europa Palestijnse schoolboeken vol Jodenhaat blijft co-financieren, en zolang zij VN-organen betaalt waar terroristen werken, is een duurzame oplossing helaas niet in zicht". Dit soort zaken dienen ook aan de orde te komen in een boek over Gaza en er dient een factchecking plaats te vinden. Dit soort zaken vindt meestal plaats door onderzoeksjournalisten die hun werk grondig en serieus ter hand nemen.
Kortom, het boek is tamelijk eenzijdig geschreven. Het conflict is veel complexer dan dit boek ons wil doen laten geloven. Tegelijkertijd is het goed om het conflict ook eens te bekijken vanuit dit narratief. Vooral als je onvoorwaardelijk pro-Israël bent en van deze prins geen kwaad woord wil zeggen. En het is ook nog zo dat elk boek zijn sterke en zwakke kanten heeft omdat het een product is van mensen die vanuit hun eigen verstaanshorizon schrijven... Alleen al om die reden is het goed om dit boek te lezen of het aan de vrede zelf een bijdrage zal leveren is een heel ander verhaal. Dat valt mijns inziens te bezien.
Dit boek is bestelbaar bij: https://www.epo.be/nl/boeken/9789462674721/gaza
Ludo De Brabander en Soetkin Van Muylem
Waarom is dit een koloniale en geen religieuze kwestie?
Hoe en wanneer begon ze?
Welke rol speelden de Britten?
Wat is zionisme?
Hoe ontstond het Palestijns verzet?
Wat is de Nakba?
Hoe werd Israël na 1948 opgebouwd?
Wat is Hamas en waarom is het aan de macht in Gaza en niet op de Westelijke Jordaanoever?
Waarom is Israël de staat van alle Joden ter wereld en niet van de Palestijnen?
Welke rol spelen de Verenigde Staten in het Midden-Oosten?
Kortom, het abc van de Palestijnse tragedie.
De schrijvers
Ludo De Brabander (1963) is een Belgische vredesactivist, opiniemaker en woordvoerder van vrede. In 2003 protesteerde hij tegen de oorlog in Irak. Hij was actief in de Palestijnse solidariteitsbeweging.
Soetkin Van Muylem is eveneens vredesactivist en stafmedewerker bij Vrede. Hij schrijft regelmatig voor nieuwesites als De wereldMorgen en Uitpers.
De schrijvers opperden in hun boekpresentatie het volgende: In de Zesdaagse Oorlog van 1967 werd de Gazastrook door Israël op Egypte veroverd en bezet. Het gebied werd niet geannexeerd door Israël, maar Israëlisch-joodse kolonisten stichtten er onder bescherming van het Israëlisch defensieleger in totaal 21 nederzettingen.
Dit boek is een herbewerking van het boek van Lucas Catherine Palestina geschiedenis van een kolonisatie
Hun perspectief
In dit boek wordt Israël omschreven als een apartheidsstaat van kolonisten die de oorspronkelijke bewoners behandelen als burgers van de tweede rang. De Amerikanen gebruiken de zionisten om hun positie in het Midden-Oosten te consolideren volgens de schrijvers. Een gevaar van deze visie is dat Israël wordt gezien als een rest van het Europese kolonialisme en dus geen enkel bestaansrecht heeft. De enige rechtvaardige uitkomst van het decennialange conflict is dan een Palestina van de rivier tot de zee in handen van de Palestijnen. Het optreden van Israël wordt eenzijdig bekeken. Israël verdedigt volgens de schrijvers het geweldige optreden in Gaza vanwege het geweld van Hamas maar Hamas is volgens hen een gevolg van het kolonialisme van Israël zelf. De oorzaak ligt dus bij Israël. Dat zijn stevige beweringen. Ook zou er van geen religieus conflict spraken zijn. Vermoedelijk zijn de schrijvers te seculier om deze diepere laag aan te voelen. Een conflict heeft doorgaans meerdere lagen. De schrijvers hanteren slechts een eenvoudig en een al te eenzijdig perspectief.
Hun punt
Desalniettemin hebben de schrijvers een punt. Op dit moment is er een zeer rechtse regering in Israël aan de macht (2024), die twee staten niet als de oplossing ziet net als Hamas willen zijn slechts een staat. Deze twee uitersten bepalen de gang van zaken. Destijds toen de gematigde president Jitzhak Rabin goede afspraken leek te maken met de Palestijnen, werd hij doodgeschoten (1995) door een jonge radicale orthodoxe Jood De gematigde groeperingen aan beide zijden worden namelijk keer op keer de mond gesnoerd. Dit is nu ook het geval in de heftigheid van het conflict dat begonnen is door Hamas.
Een veel gehoorde opmerking is dat er al mensen in Palestina woonden toen de zionisten arriveerden. Dat is inderdaad het geval. Ze arriveerden niet in een leeg land. In 1922 stelden de Britse overheersers vast dat het nieuwe mandaatgebied van Israël 757.182 inwoners telde. 590.390 van hen noemden zich moslim, 73.024 christen en 83.695 joods. Op 15 mei 1948 liep het Britste mandaat af. Een dag eerder riep Ben Goerion de staat Israël uit. De Amerikaanse president Truman erkende Israël binnen een half uur; de formele erkenning zou tot 1949 op zich laten wachten. Vanuit Palestijns standpunt was dat dé ramp (in het Arabisch Al Nakba). Daar hebben de schrijvers gelijk in. Theodor Herzl de man die Der Judenstaat schreef merkte op (1895): "We zullen de oorspronkelijke bewoners over de grens zetten zonder daar veel ruchtbaarheid aan te geven". In het boek staan diverse verslagen van Palestijnen (Beisan, Bassa, Abdullah Hussain Dukhi en Hussain Assad Khalil) die te maken kregen met het geweld van Israël tijdens de settling in het land. Die kant komt in het boek genoegzaam aan het woord en dat is een goede zaak. Dat is de kracht van dit boek maar ook meteen vanwege het eenzijdige perspectief de zwakte.
Beoordeling
Dit boek is geschreven vanuit een eenzijdig links narratief (met als frame: het kolonialisme). Israël word gezien als de agressor en de Palestijnen als het slachtoffer van het Westerse kolonialisme. Israël heeft zelf Hamas in het leven geroepen. Hamas is niet de oorzaak van het geweld maar het gevolg van het kolonialisme van Israël (blz 63). Ondanks dit smalle perspectief zien de schrijvers zichzelf als vredesactivisten. Echter wie wil werken aan vrede zal toch de zaak van twee kanten moeten bekijken en zal ook op zoek moeten naar diepere lagen bijvoorbeeld de religieuze laag (zowel in de Islam als in het Jodendom is Jeruzalem een heilige stad). Alles bezien vanuit een koloniaal perspectief is al te eenzijdig.
Een Joods perspectief zou het volgende kunnen opleveren: de Joden wilden een eigen staat om daar veilig te kunnen wonen en Hamas torpedeert dat steeds en heeft in het handvest de vernietiging van de staat Israël staan. Dat is geen sinecure. Daarom treedt Israël hard op tegen deze constante bedreiging van Hamas. Deze radicale groepering houdt bovendien de eigen bevolking in de houdgreep.
Els van Diggele heeft in haar boek "De misleidingsindustrie Hoe Nederlandse media ons dagelijks beetnemen', een boekje opengedaan over Hamas en Abbas de leider van Fatah. Hij is al jaren aan de macht en politieke tegenstanders ruimt hij uit de weg. En eerlijk is eerlijk Els van Diggele spaart Netanjahoe niet en geeft de pers gelijk op dat punt dat hij ook corrupt is maar zij tekent de Palestijnen niet als de goodies en zielige mensen die slachtoffer zijn van het hele gebeuren. De zaak ligt veel complexer.
In haar boek 'We haten elkaar meer dan de Joden. Tweedracht in de Palestijnse maatschappij' laat Els van Diggele zien hoe de Palestijnse leiders het volk in de tang houden en hoe enorm corrupt ze zijn. Zij genieten van welvaart en laten het volk bewust in de armoede om zo Israël de schuld te geven van alles. Bovendien wordt Westers geld wat bedoeld is voor de Palestijnse bevolking, gebruikt door Hamas om tunnels te graven onder ziekenhuizen en om hun moordende wapens aan te schaffen. Daar heeft Israël ook mee te maken en daarom grijpt Israël in. Golda Meir zei: "als wij onze wapens neerleggen is het over en uit met ons. Als zij hun wapens neerleggen is het vrede".
Nog wat. Dit merkte een Europarlementariër op in het Europese parlement: "Zolang Europa Palestijnse schoolboeken vol Jodenhaat blijft co-financieren, en zolang zij VN-organen betaalt waar terroristen werken, is een duurzame oplossing helaas niet in zicht". Dit soort zaken dienen ook aan de orde te komen in een boek over Gaza en er dient een factchecking plaats te vinden. Dit soort zaken vindt meestal plaats door onderzoeksjournalisten die hun werk grondig en serieus ter hand nemen.
Kortom, het boek is tamelijk eenzijdig geschreven. Het conflict is veel complexer dan dit boek ons wil doen laten geloven. Tegelijkertijd is het goed om het conflict ook eens te bekijken vanuit dit narratief. Vooral als je onvoorwaardelijk pro-Israël bent en van deze prins geen kwaad woord wil zeggen. En het is ook nog zo dat elk boek zijn sterke en zwakke kanten heeft omdat het een product is van mensen die vanuit hun eigen verstaanshorizon schrijven... Alleen al om die reden is het goed om dit boek te lezen of het aan de vrede zelf een bijdrage zal leveren is een heel ander verhaal. Dat valt mijns inziens te bezien.
Dit boek is bestelbaar bij: https://www.epo.be/nl/boeken/9789462674721/gaza
